12.6.2015 | 00:15

Upp með hendur - niður með brækur

Ætlaði þessi ríkisstjórn aldrei að "semja" við hjúkrunarfræðinga um launahækkun? Bjarni Ben birtist með krókodílatár í sjónvarpi allra landsmanna og sór að á meðan samtal væri í gangi væri enn von um að samningar næðust þótt hann vissi að samtalið var einhliða og kröfur okkar fengu aldrei svo mikið sem áheyrn.

Eftir 9 "samningafundi" birtist seðlabankastjóri og tilkynnti að í ljósi meiri launahækkana en spár bankans hefðu gert ráð fyrir neyddist bankinn til að hækka stýrivexti. Bíðum við... en það er ekki búið að samþykkja neina samninga! Hvenær hefur tekið jafn langan tíma að koma samnginum í atkvæðabært ferli og nú og hvað tefur? ER þetta útspil seðlabanka ekkert annað en dulbúin hótun um að lýðurinn skuli nú aldeilis fara að draga úr kröfum sínum ella hafi hann verra af? Upp með hendur og niður brækur eða við hækkum vexti svo verðbólgan vaði uppi á ykkar ábyrgð! Ykkar verður kostnaðurinn! Með þessum gjörningi rak ríkisstjórnin síðasta naglann í samningakistuna okkar!

Orð landlæknis og heilbrigðisráðherra um að verkfalli verða að ljúka sem fyrst undirstrika mikilvægi hjúkrunarfræðinga í heilbrigðiskerfinu en verkfall okkar hefur aðeins staðið í tvær vikur. Kannski var tímasetningin röng. Kannski erum við með ranga ríkisstjórn.

Hjúkrunarfræðingar búa við mikla togstreitu í dag því það er þyngra en tárum taki að þurfa að beita verkfallsaðgerðum og geta ekki sinnt sjúklingunum okkar og þurfa svo á sama tíma að sitja undir því ámæli að við séum einir ábyrgir fyrir þeirri mögulegu hættu sem að sjúklingum okkar steðjar vegna þess að við erum í verkfalli. Ábyrgðin er fyrst og fremst hjá viðsemjanda okkar sem ætti að hafa séð sóma sinn í að bjóða okkur upp á sanngjörn og samkeppnishæf laun áður en til verkfallaðgerða kom.

Ríkisstjórnin virðist staðráðin í að halda launum hjúkrunarfræðinga vel neðan við hefðbundnar háskólamenntaðar karlastéttir sem hjá ríkinu starfa. Við hljótum því að velta því fyrir okkur hvort þessi tregða til að meta menntun og störf hjúkrunarfræðinga til launa stafi mögulega af virðingarleysi fyrir stéttinni; þessari kvennastétt sem í gegnum tíðina hefur gjarna mætt því viðhorfi að hjúkrun sé og eigi að vera gæluverkefni vel giftra kvenna.

Íslenskir hjúkrunarfræðingar hafa afar góða menntun sem nágrannalönd okkar hafa lengi kunnað að meta til launa. Það þarf því ekki að koma neinum á óvart að allt að þriðjungur hjúkrunarfræðinga mun sennilega segja starfi sínu lausu nú þegar launagreiðandinn ætlar sér að stöðva verkfallið með lagasetningu. Sú gjörð er í huga okkar hörmuleg misbeiting valds gegn þessu löglega verkfæri kjarabaráttu Íslendinga.

Ég vil að störf mín séu metin að verðleikum en því er þessi ríkisstjórn greinilega ekki sammála. Ég hef því aðeins eitt að segja að lokum: Niður með ríkisstjórnina!