"Dóm­ur­inn...tel­ur hafið yfir skyn­sam­leg­an vafa að maður­inn hafi gerst sek­ur um að nauðga ungu stúlk­unni. Enda hafi ekk­ert komið fram í mál­inu sem gat gefið ákærða til­efni til að ætla að brotaþoli væri samþykk kyn­mök­um við hann."  

Þetta finnst þetta merkilega orðað og velti fyrir mér hvað þarna er verið að gefa í skyn. Ef barn/stúlka/kona/drengur/karlmaður aðhefst ekkert, frýs og þegir (berst ekki um og öskrar ekki) þegar karlmaður/kvenmaður þuklar á þeim eða otar kynfærum sínum að þeim er þá verið að gefa til kynna að viðkomandi sé samþykkur kynmökum að mati dómsins?

Telur fólk almennt eðlilegt að önnur manneskjan, hér stelpan, liggi hreyfingarlaus í aðdraganda kynmaka og á meðan á þeim stendur?

Ef manneskja aðhefst ekkert - frýs (fight or flight response)- á meðan kvenmaður/karlmaður gerir sig líklegan til kynmaka og hefur við þær kynmök þá kærir viðkomandi sig augljóslega ekki um að vera þátttakandi í verknaðnum sem er þá orðinn andlegt, líkamlegt og kynferðislegt ofbeldi: Sá sem kemur fram vilja sínum í svona aðstæðum er að svipta hinn aðilann frelsinu og er því orðinn nauðgari.

Ég frábið mér útúrsnúninga umræðu um að slík hegðun geti átt við hjá pörum sem ákveða í sameiningu að leika sér í rúminu. Slíkt er sameiginleg ákvörðun frjálsra aðila og gefur á engan hátt til kynna að annað hvor aðilinn vilji nokkru sinni vera í þeim sporum með einhverjum öðrum.

Þetta er ekkert flókið; Enginn vill láta nauðga sér og ef manneskja vill kynmök tekur hún virkan þátt í þeim - er það ekki?

	Ekki martröð heldur raunveruleiki
Ábyrgðarmaður færslu Tilkynna um óviðeigandi tengingu við frétt

Ætlaði þessi ríkisstjórn aldrei að "semja" við hjúkrunarfræðinga um launahækkun? Bjarni Ben birtist með krókodílatár í sjónvarpi allra landsmanna og sór að á meðan samtal væri í gangi væri enn von um að samningar næðust þótt hann vissi að samtalið var einhliða og kröfur okkar fengu aldrei svo mikið sem áheyrn.

Eftir 9 "samningafundi" birtist seðlabankastjóri og tilkynnti að í ljósi meiri launahækkana en spár bankans hefðu gert ráð fyrir neyddist bankinn til að hækka stýrivexti. Bíðum við... en það er ekki búið að samþykkja neina samninga! Hvenær hefur tekið jafn langan tíma að koma samnginum í atkvæðabært ferli og nú og hvað tefur? ER þetta útspil seðlabanka ekkert annað en dulbúin hótun um að lýðurinn skuli nú aldeilis fara að draga úr kröfum sínum ella hafi hann verra af? Upp með hendur og niður brækur eða við hækkum vexti svo verðbólgan vaði uppi á ykkar ábyrgð! Ykkar verður kostnaðurinn! Með þessum gjörningi rak ríkisstjórnin síðasta naglann í samningakistuna okkar! 

Orð landlæknis og heilbrigðisráðherra um að verkfalli verða að ljúka sem fyrst undirstrika mikilvægi hjúkrunarfræðinga í heilbrigðiskerfinu en verkfall okkar hefur aðeins staðið í tvær vikur. Kannski var tímasetningin röng. Kannski erum við með ranga ríkisstjórn.

Hjúkrunarfræðingar búa við mikla togstreitu í dag því það er þyngra en tárum taki að þurfa að beita verkfallsaðgerðum og geta ekki sinnt sjúklingunum okkar og þurfa svo á sama tíma að sitja undir því ámæli að við séum einir ábyrgir fyrir þeirri mögulegu hættu sem að sjúklingum okkar steðjar vegna þess að við erum í verkfalli. Ábyrgðin er fyrst og fremst hjá viðsemjanda okkar sem ætti að hafa séð sóma sinn í að bjóða okkur upp á sanngjörn og samkeppnishæf laun áður en til verkfallaðgerða kom.

Ríkisstjórnin virðist staðráðin í að halda launum hjúkrunarfræðinga vel neðan við hefðbundnar háskólamenntaðar karlastéttir sem hjá ríkinu starfa. Við hljótum því að velta því fyrir okkur hvort þessi tregða til að meta menntun og störf hjúkrunarfræðinga til launa stafi mögulega af virðingarleysi fyrir stéttinni; þessari kvennastétt sem í gegnum tíðina hefur gjarna mætt því viðhorfi að hjúkrun sé og eigi að vera gæluverkefni vel giftra kvenna.

Íslenskir hjúkrunarfræðingar hafa afar góða menntun sem nágrannalönd okkar hafa lengi kunnað að meta til launa.  Það þarf því ekki að koma neinum á óvart að allt að þriðjungur hjúkrunarfræðinga mun sennilega segja starfi sínu lausu nú þegar launagreiðandinn ætlar sér að stöðva verkfallið með lagasetningu. Sú gjörð er í huga okkar hörmuleg misbeiting valds gegn þessu löglega verkfæri kjarabaráttu Íslendinga.

Ég vil að störf mín séu metin að verðleikum en því er þessi ríkisstjórn greinilega ekki sammála. Ég hef því aðeins eitt að segja að lokum: Niður með ríkisstjórnina!

	Lög verði sett á verkföllin
Ábyrgðarmaður færslu Tilkynna um óviðeigandi tengingu við frétt

"Að föndra, syngja jólalög og dansa í kringum jólatré hefur ekkert með trú að gera...jólin eru alls ekki kristin hátíði" segir Íris nokkur Edda. Þetta er ekki alls kostar rétt því "jól" eru kristin hátíð sem var á sínum tíma dagsett viljandi samdægurs heiðinna manna sólstöðuhátíð til að auðvelda/einfalda/(?blekkja) siðskiptingum siðaskiptin.

Í dag má kannski hártoga þýðingu jólanna en rétt er samt rétt í grunninn!

Það er hlutverk menntastofnana að mennta fólk (börn eru líka fólk).Þess vegna segi ég: Föndrum í verknámsgreinum, syngjum í tónlistartímum og dönsum í íþróttatímum, heimsækjum söfn trúfélaga líkt og önnur söfn í beinu samhengi við námsefnið s.s. samfélagsfræði og trúarbragðafræði og reynum að nota skólana sem þá stofnun sem þeim er ætlað að vera: Stofnun með kennurum (sem eru líka fólk) sem MENNTA börnin okkar.

Skólar eiga hvorki að vera afþreyingarheimili né áningarstaður fyrir börn og enn síður ásteitingssteinn fyrir ólík trúarbrögð og hlutverk kennara er barasta alls ekki að vera boxpoki fyrir frústreraða foreldra.

Ég er í kirkjukór en finnst trúarjátningin barn síns tíma. Þess tíma sem fáfræði var ríkjandi og kirkjusókn fólks var notuð til að verðleggja það í augum guðs. Þá var guðsóttinn hrís líkt og enn er í íslamstrú. Allt gott gerist sennilega bara frekar hægt.

Það er erfitt fyrir óþolinmóða einstaklinga og samfélög að bíða eftir því að aðrir einstaklingar og önnur samfélög átti sig á nýjasta sannleikanum í trúmálum. Við höfum þó alltaf það val að reyna að sýna umburðarlyndi eða ekki. Hvað velur þú?

Negrasöngvar og sálmar eru dýrmæt arfleifð sem færir okkur sársaukafullar sögur

úr lífi þrælsins en um leið von um að ánægjulegri tímar séu framundan.

Saga negrasöngva og sálma er órjúfanlega tengd þrælahaldi Ameríkana á fólki frá vesturströnd Afríku á 17. öld allt til 1865 er þrælahaldið var afnumið.

Einsöngur plantekruþræla um hörmuleg lífskilyrði urðu að vinnusöngvum fjöldans en þar sem þrælahaldar leyfðu hvorki dans né trommuslátt,eins og þessara fyrrum Afríkubúa var vani,neyddust þeir til að hittast á laun til að deila gleði sinni, sársauka og vonum.

Þrælahald var álitamál í augum kirkjunnar og því var þrælum leyft að sitja undir guðsþjónustum. Að tilbeiðslu lokinni nýttu þrælarnir tækifærið til að syngja saman og dansa.Undir lok 17. aldar urðu fyrstu trúarlegu negrasöngvarnir til,innblásnir af boðskap Jesú Krists og Biblíunnar.

Ófáir afrískir þrælar freistuðu þess að flýja þrældóminn og sungu um "heimili mitt" eða "fyrirheitna landið", sem var norðurbakki Ohio ár eða "Jordan", sem og um Underground Railroad neðanjarðarsamtökin sem hjálpuðu þeim að flýja helsið í frelsið.

Unnið upp úr: negrospirituals.com/history.htm

KÓR Akureyrarkirkju flytur negrasálma/negro spirituals í Akureyrarkirkju sunnudaginn 16. nóvember kl. 20.

Ég hef mikið velt því fyrir mér af hverju konur og karlar fá ekki sömu laun fyrir sömu vinnu. Þegar ég lít í eigin barm og hugsa til þess gríðarstóra kvenna- og karlahóps sem ég hef kynnst í gegnum störf og leik dettur mér í hug félagsmótun. Án þess að alhæfa nokkuð langar mig að viðra aðeins hugleiðingar mínar um hugtakið jafningjauppeldi. Skoða hvernig ég hef upplifað það, ýmist sjálf eða í gegnum aðra, og draga af því ályktanir um hugsanlegar orsakir kynbundins launamunar. Smá innlegg í orsakaflóruna ef svo má segja.

Fáir eða engir fíla stelpur sem eru góðar með sig. Montnin stelpa, feit eða mjó, lítil eða stór, ef þú ert stelpa er ekki við hæfi að vekja viljandi á þér athygli, virðast stolt af sjálfri þér, gorta af eigin getu og vera komin í grunnskóla.  Athygliþörfin er krúttleg á meðan stelpan er lítið stýri og hefur ekki vit á heiminum en je minn, hvað heldur hún eiginlega að hún sé? má heyra kannski sjö átta ára stöllur hennar segja hvor við aðra. Eða þær snúa bara settlega í hana bakinu. Ef stelpa skyldi nú í ofanálag vera sérlega vel gefin ég tala nú ekki um með ADHD er viðbúið að einelti verði hennar hlutskipti. Ef stelpu finnst til um sjálfa sig er hún gjarna litin hornauga af kynsystrum sínum sem kalla hana merkilega með sig og gera lítið úr henni á ýmsan hátt enda flestar grænar af öfund yfir því að hún skuli þora. Hún sem er ekkert merkilegri en ég...

Frekar en að þora líka og þurfa að standa undir væntingum eða áreiti frá öðrum stelpum er auðveldara að falla í hópinn, taka undir gagnrýni á þær sem skera sig úr og gera ekkert til að vekja á sér persónulega athygli. Smám saman lærist þessum stúlkukornum að það er bara ansi þægilegt að vera áhorfandi og ekki sú sem athygli vekur nema þá í hóp. Hjarð-athygli er s.s. almennt viðurkennd meðal kvenna því þá gerir ein stelpa hvorki lítið úr öðrum né nýtur hún  athygli á kostnað annarra stelpna. Einhvern vegin svona virðumst við reyna að vernda hvor aðra fyrir áföllum seinna í lífinu, við brjótum niður útlagana og þéttum hópinn. Með því að vera sjálfum okkur verstar fáum við líka skráp gegn hinu kyninu...

Hjarðhegðun kvenna hefur blessunarlega verið á undanhaldi síðan konur almennt lærðu að lesa en þegar kemur að athygli skal helst ríkja nokkuð jafnrétti.  Þannig höfum við nánast hvatt til þess að setja megi okkur allar á sama stall, það megi s.s. setja okkur niður sem ýtir undir þá mýtu að við séum nú ekki ýkja vel gerðar til verka sem vekja athygli út á við og ekki á nein kona skilið að fá betri laun en önnur! Hvað er svo sem líka sanngjarnt við það?

Skv. ofantöldu er ósköp eðlilegt að konur eigi erfitt með að verðleggja eigið vinnuframlag og vilja vera metnar af verðleikum sínum af yfirmönnum og helst láta bjóða sér kauphækkanir. As if!!!

Flestir ef ekki allir fíla stráka sem eru passlega góðir með sig. Töffarinn vex og dafnar innan um aðra töffara sem hvetja hvern annan til að þora og ögra hver öðrum til að skara fram úr í róló, sandkassanum eða á hjólinu. Keppni og kjaftháttur er ekki það sem skilur þá að heldur bindur þá saman og þegar sá sterkasti sigrar fagna félagarnir og setja sér markmið í einrúmi. Ég skal! Smám saman færir strákurinn sig upp á skaftið uns hann fær, verðskuldaða að eigin mati, athygli hópsins og er fagnað sem sigurvegara. Brattur gæi. Skiptir þá engu hvort það er í fótbolta, slagsmáli eða ef hann er sá sem fyrstur rakaði sig. Eða skrópa í tíma. Ójöfnuðurinn heldur þeim á tánum og þeir keppast um að koma fyrstir í mark og vera hver öðrum fremri. Strákar eru í félagi hvor við annan. Bölva kannski þeim bestu en vilja frekar vera vinir hans en óvinir. Þeim lærist smám saman að séu þeir nógu útsjónarsamir, fyndnir, klárir eða bara kjaftforir eigi þeir allt gott skilið en þá er líka nauðsynlegt að vekja á sér athygli. Samkeppnisvaninn hvetur þá svo til að finnast eðlilegt að fara fram á tiltekin laun eða launahækkanir. Þeir verðleggja eigið vinnuframlag upp í topp og fara létt með. Þegar útlit er fyrir að strákur sem strákurinn þekkir sé komin með ansi feitan tékka verður það að áskorun fyrir hann að falast eftir hærri launum sjálfur.

Nú get ég af ofansögðu ályktað t.d. að það sé ekki síst jafningjauppeldið sem skilur á milli feigs og ófeigs þegar kemur að launamálum kynjanna. Ég tel að íslenskum körlum finnst alls ekkert í lagi að konur þeirra, mæður, dætur eiginkonur o.s.frv. hafi með óútskýrðum hætti, lægri laun en þeir frekar en íslenskum konum finnist það. Sennilega eru til undantekningar á því en sjálf man ég ekki eftir að hafa hitt manneskju þeirrar skoðunar að vinnuframlegð launþega sé ekki aðalatriði heldur kyn viðkomandi. M.ö.o. virðist landinn sammála um að laun skulu óháð kynferði.

Af hverju viðgengst þá launamunur milli karla og kvenna?

Kannski er karlar aðeins "of" duglegir að verðleggja sig en það er bara ekki okkar vandamál kæru konur, við ættum heldur að læra af þeim að vilja skara fram úr í stað þess að falla í fjöldann. Höfum hátt þegar við þurfum þess, samgleðjumst þegar aðrar konur fá betri laun en við og verum óhræddar við að nýta okkur þær aðstæður, í stað þess að öfundast,  fyrir okkur sjálfar að hækka í launum. Sækjum í kastljósið því það hreyfist hratt yfir fjöldann og við gleymumst öll fljótt. Verum sigurvegarar!

Ég las einhvers staðar að þeir sem vilja stjórna ættu síst að fá að stjórna. Kannski tími sé til komin að við sem ekki viljum stjórna gerum fleira en okkur þykir gott :)

Að lokum

Hvernig ætli launamálum fólks af óræðu kyni (gender bender/gender queer) sé háttað?